ANNEMSİZ SABAH

           Hiç güzel değildi özelliği kaybolmuş parlamaktan vaz geçen yıldız gibiydi…Soluk, ışıksız, meltemlerin uğramadığı, Bad-ı Saba’nın selamlar getirmediği, ıtrını selamıyla gönlümüze akıtmadığı yavan mı yavan bir sabahtı işte…

           Annemsiz sabah…yumurtamı keyifsiz yediğim…İştahımın gizlendiği bir fasılası ömrümün…Ballı kaymaklı, şakalı horatalı mis kokulu öpücüklerin içimi ısıttığı o güzelim Anne buluşmalarımın olmadığı ıssız bir kuytuydu benim için…

        Gözlerimi kara gözlerine dikerek “Çok yedin Safişim!bak hasta olursun karışmam! Dediğim sofra keyfinin olmadığı kifayetsiz sözcüklerin yediklerimle boğazımda düğümlendiği, hislerimi çayımla yudumlarken, onun sevdiği şeyleri yerken dalıp gittiğim hasret dolu sabahtı…

         Kadife elbisesini inci kolyesine yakıştı diye giyerken gülücükleri gül yaprakları misali odama serpiştirdiği o sabahlarımız ne de güzeldi oysa ki…Radyodan dinlediğimiz “Yasemen” adlı Zeki Müren’in söylediği şarkısıyı  beraber söylerdik Annemle…

      Hangisini söylesem ki onun olduğu her sabah küçük bir çocuğun iç devinimleriyle olgunluk çağının ondan çok uzaklarda olduğu zannıyla önüne bakmadan koşması, zıplaması hayatı o toz pembe dünyası ve o duru, temiz kalbiyle yorumlaması gibiydi onun dünyayı algılaması….

         O dünyanın dert yükünü sırtına attığı günden beri olgun bir çocuk olmayı seçmişti.İçindeki dertleri yenememiş olmasından hem mahcup, hem kederli, hem de çocuksu bir itirazı vardı “Ah anam ah! Dert adamı mert edermiş! Derken…

       Aklın, imana selam durduğu demlerde dualar edilmişti ona…O safiyetiyle sabahların koynuna giren merhametin pınarlarında yıkamıştı gönlünü…Belki inanmayacaksınız ama, o kendisini başka gönüllerin gölgesinde o kadar gezdirmişti ki, kendini bazen başkası zannedecek kadar fedakarca bir başkası için heba etmeyi yadırgamamıştı…

      Hislendikçe depreşen dertlerini namaz seccadesine bırakırdı…Yılların katladığı hastalığının ettiği duayla geçeceğine benim ona yaptığım  tavsiye ile  bir çırpıda inanmıştı…”Ayşe keşke ben çok yemek yesem ama hiç hasta olmasam şekerim çıkmasaydı!...dediğinde…Ona tavsiyem:”Bak Anne her yağmur yağdığında ne deriz biz? Rahmet yağıyor deriz değil mi?” Evet tabi. “Niye peki? Nedir rahmet? Her damlasını gökten bir melek yere indiriyor da ondan…Yere düşünce bitkiler, ağaçlar, hayvanlar, insanlar can bulup büyüyor da ondan…İşte sende deki:”Allah’ım…Bu yağmurlar nasıl yağıp her türlü hastalığı, kiri,pasi götürüyor rahmetini getiriyorsa…Benim hastalığımı da götürsün…Ben de gönlümün her çektiğini yiyeyim ama hasta olmayayım…Bu Nisan yağmurlarıyla dünyamıza teşrif eden Yüce Peygamber S.A.V hürmetine….

      Amin…dedim hatta dedik çocuklarla…O’nun bu masum ricasına amin dememek mümkün müydü? Namazlarında yüksek sesle  özene bezene okuduğu  dualarının süslediği sabahları yok şimdi…Harput ağzıyla sevenleri yok şimdi torunlarını canım Annem sen gideli… “Uyyy gadan alam ölem sahan….Canım çığa…Gel hele bi tene öpem… diyerek.” Ve gelen misafire hizmet edemedin, ikramım az oldu diye ”Gusura bağmayasız uy ben yere girem…edemim hastayım…Ayşe hele meyve yoğ mu get getir misafir ayıptır….”diyen evimizin biricik Sultanının tebessümünü getiren sabahımız yok artık…

          Camiden cenaze için sela okunduğunda”Gız vah vah kim ölmüş acaba…Gız keşke ben öledim genç miş mi? Diyerek tanımadığı birsinin ölümüne hayıflanan altın yürekli Annemi çok özlemekte yerden göğe kadar haklıyım işte….

            Kış günlerinde okul dönüşümüzde çocuk gibi meraklanıp bize:”Hele defterin ver bi imza atam gız notere gidende bilmim ayıp oli…Ben İlk Okula gitmişim vah vah…Gülerler ha…Derler bu kadın ne biçim imza ati bele…” derdi.Sonra da durun size andımız ve İstiklal Marşımız ezbere okuyam!”der ve biki elini dizlerinin üzerine koyarak bir asker ciddiyetiyle andımızı ardından da İstiklal Marşını on kıtasıyla yanlışsız bir çırpıda okur…Bizim alkışlarımızın kesilmesini bekler  ve “Şimdi de Hacı Dedenin okuduğu duaları okuyam size diyerek Amenerresulüden, Ayet’el Kürsiye….Salaten Tuncina’dan zikirlere bütün bildiklerini, öğrendiklerini tekrar ederdi….

           Güzel günlerdi hem de çok…Çocukluğum, gençliğim onun keder ve sevinci, ümit ve yeisi, ağlamak ve gülmeyi harmanladığı ve bir çocuk masumiyetinin tamamen gönüne yansıdığı, şeker ve sinir hastalığı başta olmak üzere bir çok hastalık ve elemin onu yıkmağa ve hayattan soğumaya zorladığı çetin ve engebeli bir hayatın kadife yüzlü, narin yürekli,şefkatli bir Anne tablosunun karşısında geçti.

          Kendisine ulaşamayan kalben,ruhen ondaki saflığı,duruluğu,asaleti,vefayı,diğergamlığı kavrayamayan…Szölerindeki Delilik ve ,Velilik arası ince yordamı yorumlayamayan aklı evvellerin onunla alay ettikleri zamanlarda öfkelendiğimde bana şu teselliyi vermesi dahi onun velilik penceresinden baktığının işaretiydi. “Yoğ gadan alam onlar benden niye alay edeler.Sus sus ayıptır.Gız onlar beni seviler,yaranik ediler (şaka yapiler), şiişşş gızarım bağ ona bişe demiyesin.Valla o eyi biri.Bahan da çoğ eyiliği geçmiş.Allahın seversen b işe demiyesin.”

Anne…Cennet bahçesinden bir esintidir…

Sözleri mücevherlerden ala

Gözleri hasret dolu bulutlar gibi dolu yağmurlarla

Acıdığında bir yerin yanar kalbi için için

Senden bir parça o…kıymetini bil gitmeden önce

Ayrılık şarkılarını dinlerken hatırlarsın belki güllerden güzel yüzünü

Bir Fatiha yolla o an

Meleklerle kolkola gezsin dile

Cennet bahçelerinde Sultanlar gibi salınarak

Ayşe Ciplioğlu Kaş