Berkin Elvan

Konuyu oraya buraya uzatmayacağım herkes durumun; nasıl,kimden,neden kaynaklandığını az çok biliyor. Kim nasıl inanıyorsa öyle kabul ediyor ama bu noktada boşveremeyeceğim bir şey var ne yazık ki! Bakıyorumda sosyal medyada Berkin için yazılanlara,çizilenlere ve bazı kan donduracak cinsten yazılan yorumları okumak, böyle insanların var olduğunu bilmek, belkide kafamızı çevirdiğimizde dibimizde olduklarını görmek ya da kimisinin arkadaşımız, akrabamız, bir sevdiğimiz ya da dolaylı yoldan yakınımızdaki birilerinin olduğunu görmek o kadar ürpertici o kadar şaşırtıcı ki. Bahsedilen henüz  15 yaşında bir ÇOCUK!  Anlıyor musunuz?  Henüz ergenliğini bile tamamlayamamışken, sizler gibi delikanlı olamamışken, annesine - babasına doyamamışken, yitip giden bir ÇOCUK bir CAN var karşımızda. 269 gün komada olmak ne demektir!?  Her yeni gün başlayıp son bulsun, insanlar yeni umutlara, yeni heyecanlara, yeni güne uyansınlar ama sen 269 gün boyunca bir türlü uyanma, bir türlü herkesin başladığı o güne başlama. Başında dualar okunsun, herkes sabırla senin aralarına dönmesini dilesin ama sen hiçbirini duyma, sevdiklerini görme, komada sadece canının mücadelesini ver . Tekrar anne baba diyebilmenin, sevdiklerine kavuşabilmenin mücadelesini vermeye çalışırken üstüne bir de kalbin dursun, o küçücük bedenin günden güne erisin daha da güçlenmen gerekirken daha da zayıflasın ruhun ve bedenin…  15 yıl neler sığdırabilir ki bir bedene, bir cana, bir kalbe. Belki de ne umutların, ne hayallerin, ne isteklerin, ne inançların, ne arzuların vardı hayata karşı belkide sen bu devlete ne katkılarda bulunacaktın ileride, okuyup adam olup neler katacaktın bu güzel ailene,bu uğruna canını verdiğin vatanına. Kim bilir neler besleyip büyütüyordun içinde…

İşte gerçekler bu kadar acıyken söylenen bazı söylemler yok mu. Okuduğunuzda yorum getiremeyeceğiniz cinsten,bu acıyı anlamanız için; ne anne olmaya ne baba olmaya ihtiyacınız var tek bir şeye ihtiyacınız var biraz vicdan biraz da empati. Hiç mi kardeşiniz,abiniz,yiğeniniz,kuzeniniz olmadı,hiç mi komşunuzun çocuğu yok, hiç mi sevip değer verdiğiniz bir insan evladı yok? İllaki vardır var da zaten. Hadi düşünsenize bir o sevdiğiniz insan masum bir şekilde kendini orantısız gücün içinde bulsun ve sizin yanınızdan,yaşayamadığı,doyamadığı hayattan sevdiklerinden böyle acı şekilde ayrılsın. İşte o zamanda diyebilecek misiniz, bu acı dolu söylemlerinizi ? Hakettiğini buldu,ekmek almayada gitmeseydi,su testisi su yolunda kırılır vb cümlelerinizi böyle vicdansızca böyle ruhsuzca yine söyleyebilecek misiniz? Hiç mi buna sebep olanlardan hesap sormayacaksınız, hiç mi isyan etmeyeceksiniz? Öleceği varmış ve öldü deyip sırtınızı dönebilecek misiniz??

Çok bir şey değil biraz insanlık biraz vicdan gerekiyor  bu durumu kısmende olsa anlayabilmek için. Eğer hala tüylerinizin biri dahi kıpırdamadı , biraz olsun içiniz bir tuhaf olmadıysa o zaman buyrun insanlığınızdan şüphe edin olur mu! Çünkü sizin vicdanınızda birşeyler eksik...