KÖŞE BAŞINDA BEKLEYEN ÇOCUKLUĞUM

Merhaba değerli okurlarım!
Ramazan Bayramı'nı karşılamaya hazırlandığımız şu günlerde her bayram öncesi olduğu gibi yoğun duygular sarar ruhumu. Hatıralar beni alır geçmişe çocukluğuma götürür. Bayramdan bayrama alınan kıyafet ve ayakkabılar gelir aklıma. Akşamdan yatak ucunda hazır, ertesi gün giyilmeyi bekleyen kıyafet ve ayakkabılar... Bayram öncesi yapılan dip bucak temizlik bayramın olmazsa olmazı. Tatlılar, özellikle baklavaları unutmak mümkün mü? Sabah erkenden kalkılır ve önce bayramlık kıyafetler giyilir. Namazdan gelen büyüklerin elleri öpülür, neşe içinde kahvaltı yapılır.

Mezarlık ziyaretlerinde ebediyete intikal etmiş olan ölmüşlere dualar edildikten sonra diğer gelenekler uygulanırdı. Neydi  bunlar? Benim hafızamda kalanlar şunlar... Gençler toplanıp gezerlerdi. Çocuklar gençlere eşlik ederdi. Bir dűzen ve adap vardı. Genç bir kız, yalnız başına sokağa çıkamazdı. Benim doğduğum yerde büyük bir alana inşa edilmiş olan caminin çevresi adeta tavaf edilirdi. Yani her attığımız tur bizleri yine aynı noktaya getirirdi. Bilenler iyi bilir, ben küçük olduğum için o gezmelere anlam veremezdim.

Lâkin bir koyun nereye giderse diğerleri de oraya gidiyor işte. Yapacak pek bir şey yok! Çoğunluğa uyum sağlamak mecburiyeti vardı. Ya da evde kalıp bişeylerle oyalanmak zorundaydık. Ya ev işi yaparsın, ya da misafirlerle ilgilenirsin. Ancak dışarıda olmak daha cazip gelirdi. Daha sonra anlamıştım bu gezmelerin nedenini. 

Telefon bir kaç evin haricinde kimsede yok, internet yok, civar köylerde ya da bir kaç sokak ileride olan sevdanıza haber yollamak için postaya mektup vermek uygun değil. Gençler, çocuklara o meydanlarda postacı görevi verirlerdi. Bunu bir akrabamızın gözüne kestirdiği kıza mektup götürdüğümde anlamıştım. Düşünüyorum da mutluyduk yahu...

Çocukken çok mutluyduk. Çünkü az olan şeylerin kıymetli olduğunu şu an biliyoruz. Belki o zamanlar farkında değildik. Şimdi günümüze dönüp kıyaslama yapalım mı? Hanımlar kaç çift ayakkabımız var? Arada bir kıyafet dolabımızın nefes alp almadığını kontrol etsek fena olmaz. Sabah işe giderken hangi kıyafeti giyeceğiz diye eminim en az 10 dakika düşünüyoruz.

Çocuklar o bol aksiyonlu çoğu Amerika icadı video oyunlarının esiri olmuş. Zihinlerini yerle bir eden akıllara ziyan oyunlarla büyüyorlar. Biz aileler, bu tehlikenin ne kadar farkındayız? Sonra deriz ki, bu çocuklar neden bu kadar öfkeli; ya da neden içine kapanık? Onlar bizim eserlerimiz. "Ağaç yaşken eğilir" sözü ne derin manalar taşır,  öyle değil mi? Oysa bizlerin oyuncakları bezden yapılan bebeklerdi. Saklambaç oynardık, çelik çomak vardı bizlerin oyunları arasında. Artık çocuklar kendi odasında bilgisayarın başında.  Ardından gelsin mutsuzluk, gelsin modern çağın hastalığı depresyon. Kapitalizmin de yardımıyla kendi geleceğimizi kendimiz kararttık.

Huzuru kuş sesinde, doğada ya da akarsuyun sesinde değil de maddede aradık. Tabiri caizse beş para etmez insanlara değer verdik. Üzüldük, pişman olduk, hatalardan tenzih etmeyi öğrenemeden diğer hataları yaptık. Sevmeye de devam ettik. Hiç mi ümit yok peki? Olmaz mı, ümit bizlerin gölgesi. Daima yanımızda,  yeter ki farkında olalım. Kendinizi keşfedin, çünkü mutluluk sizin içinizde. Onu dışarıya çıkartıp faaliyete geçmesine izin verin. Ramazan Bayramı hepimiz için huzurun, barışın, kardeşliğin  başlangıcı olsun. Ayrıca şehit anne ve babaların ellerinden öper, buruk bayramlarını kutlarım.

Mutlu Bayramlar Ülkem.