O günleri özlüyorum
Annemin pişirdiği mis kokulu tarhana çorbasını iştahla neşeyle yediğimiz o küçük odada ki o bereketli sofrayı.... sıcak sobanın alevinin kalbimize kadar sımsıcak ısıttığı günleri...

Sabahları kışın buza yazdığı o güzel diyarın sokaklarında kaya kaya okula gidişimizi.Arkadaşlarımızla şarkılar söylerken Gazi İlk Okulunun o ağaçlı güzel bahçesinde simit ve gazoz içerken ki samimiyetimizi.Babaannemin önlüğümün cebine koyduğu leblebi,kuru üzüm ve orcikleri kızkardeşimin sınıf arkadaşının çaktırmadan benle beraber yemesini...Dostluğun sadece gönül yansıması olduğunu öğrendiğim o günü...

Lerzan adında Elazığın bir köyünden okulumuza kaydını aldıran henüz 10 yaşında ki sarı saçlı yeşil gözlü o mahcup köylü kızını ilk gördüğümde kırk yıllık arkadaşımmış gibi elini tutuşumu.Unutamadım işte o gün bugün Lerzan ismi aklımdan hiç silinmedi.Neden biliyor musunuz? O masum kızın köylülüğünden dolayı sertleşmiş elleri utangaç tavırları sınıfın şımarık kızlarının alay konusu olmuştu da ondan.Oysa ben ne çok sevmiştim onu.Annemin köyündeki edindiğim kız arkadaşlarım gibi kokuyordu saçları.Papatya gibi sapsarı saçlıydı bana arkadaş olalım mı demesinin ardından sarılmıştım hemence.O günden sonra ayrılmaz ikizler gibi olmuştuk.Sınıfta bahçede hatta bizden bir mahalle ötede oturduğunu öğrendiğimde dünyalar benim olmuştu.Babamın ahbabı çok sayıp sevdiği Yunus Emigillerin de komşusuymuşlar daha ne isterdim ki Allah'tan...

Dostun kapısı açıksa ne güzel olur güneşin gönlümüze bakışı hatta doğuşu.O gün bu gün dostluğu sevmekteiym işte.Dostsuz olmaz dostsuz kalınmaz.Dost olmak ve dost edinmek için bahaneler ararım daima.Çünkü Allah Resulü öyle buyurdular."Sevin sevilin ülfet edin.Zira sevmeyende ve sevilmeyende hayır yoktur.Selam olsun candan gönülden seven sevbilen sevgisini güneş gibi yansıtabilen can dostlara....

Ayşe Ciplioğlu Kaş