RUH HALİ KARIŞIK

              Günlerden pazardı…Yaşlı kadın, saçlarını iyice şampuanladı…Duş almakla gideceğini umduğu kirlilik hissinden bir an önce kurtulmak istiyordu. Köpüklerle sıvadığı yüzü denizin dibinde soluk almaya çalışan insan misali nefes almasını zorluyordu. Aklına gelen türlü türlü şeyleri o köpükleri akıtan sulara vermeyi nasılda içten istemekteydi. Akşamın kızıllığında ıssız köşelerde oturan aç köpeklerin kulakları tırmalayan ulama sesleri, banyonun sokağa bakan penceresinden içeriye sızıp onu korkutmaya yetiyordu. Geçmişin gerdanında kanserli bir hücre gibi sarkan şey, onun yüreğini kanatan hikayeden başka bir şey değildi. Kızıllaşan gökyüzüne baktığında, o geceyi ona getiren yaratıcıdan ona çizdiği kaderin hayırla sonuçlanması için yardım etmesini diledi. Buruşan ellerini begonya çiçeklerinin dallarında gezdirdi…

        ”Sizler gibi olmayı isterdim. Açmak sonra solmak ve sonra bunları tekrarlamak… Her gün dirilmek ve ölmek istemek bana neden mi cazip geliyor kuzucuklarım! Ben sizin kuruyan yanınızla beraber dirilen yanınıza hayranım… İnsan dediğin şu derme çatma dünya evinde her gün feleğe buyur eder, boyun büker….İnsanı hayatın eteklerine savuran o kavi el, onu aşkla, şefkatle sarmalayacak kollar da bahş eder. Ama bazen insanlar, o elleri kaybeder. Tıpkı benim gibi….Babam, ben annemin karnında iken vefat etmiş. Annem bu garip dünyada sırtını kimseye        dayayamamış babamdan sonra…Ne kocasının ailesine sığınabilmiş ne de baba evine gidip oraya sığabilmiş…Şefkatini sütüyle lıkır lıkır içirdiği yavrusuyla yani benle doğru binmiş İstanbul otobüsüne ve gelmiş bu koca kente sığınmış. Onu koruyan melekleri, rehberlik etmiş kendisine ve hep kulağına kadınların olduğu bir dükkana gidip orada kendisine kalacak bir yer ve çalışacak bir iş vermeleri için ricada bulunmasını ilham etmişler.

          Annem, saçları örülü, gözleri sürmeli, kaşları yay gibi, yüzü sevimli annelerin en güzeliydi. Konu komşu bayılmıştı boyuna posuna. Bu güzellikle bir karış çocukla kalmışsın ayazda a kuzum! Deyip sarıldı hepsi boynuna. Parisli namıyla meşhur mahalle kuaförü Nazlı Teyze almış yanına annemi…Dükkanı derle topla temizle…Sabah çayımızı koy üstüne…Gelen müşteriyi memnun et, el ayak önünü temizle…Zamanla yavaş yavaş öğrenirsin baka baka elime…kesimdi, föndü, kaştı, ağdaydı…kolay canım yeter ki çalış hepsi çok kolay demiş…Annem de sıvamış kolları canla başla çalışmış. Beni o küçük dükkanda beşikte uyutmuş…Teyzeler şarkılarla ninnilerle uyutmuşlar ondüle yapılırken saçları…”

            Bu düşünceleri yarıda kesen zil sesi onun irkilmesine sebep olmuştu…Çıplak ayaklarla koşarak açtı kapıyı…Gelen bakkalın yeni çırağıydı. “Size maalesef acı bir haber vermek zorundayım Gülnaz teyze… Ev sahibiniz Ankara’ya taşınıyormuş. O yüzden evi satışa çıkarmış…Bugün itibariyle emlakçılar evi görmeleri beğenmeleri için müşteriler getirecekler. Saime hanım, önemle rica etmiş ustama. Aman söyleyin Gülnaz’a evi derli toplu tutsun…Evi beğenmezler sonra demiş.” Gülnaz’ın yorgun kalbi yarım kalan hayat hikayesinde kaybolmuş gibi afalladı…Dengesini kaybettiğinden olsa gerek ritimsiz tempolarla güm güm atmaya başladı… Elini tutunmak amacıyla kapı koluna uzatırken takatsiz bacakları iflas etmişçesine yere yıkılıverdi… Çocuk, elini dizlerine vurarak “Ah ben ne yaptım böyle! Gülnaz Teyzem! Kalk düşme! Bırakma kendini! Diyerek sokağa yardım çağırmaya koştu…Mahallede sesini duyan erkek kadın herkes koşmuştu Apartmana…Ancak, çok geçti…Gülnaz Teyze ömür sayfasını kapatan emre teslim olmuştu…Bu ani ayrılış ölüme inandığını söyleyen şahitlerini bir defa daha şaşırtmıştı…Her ölüm haberi şaşkınlıkla sorularla gözyaşlarıyla inanılmaz tepkilerle karşılanmıyor muydu zaten?

Ayşe Ciplioğlu Kaş