BİR ANNE VİCDANINI NASIL YİTİREBİLİR

Evet, bir kadın nasıl olur da annelik duygusunu kaybedebilir?

En hisli ve en kuvvetli güç anne gücüdür çünkü…

Haber izlemek için kanal değiştirirken, gözüm bir habere takıldı; bir anne 9 günlük bayram tatilini fırsat bilip 2 aylık bebeğini evde bırakıp tatile çıkmıştı, döndüğünde ise bebeği çoktan ölmüştü…

Üstelik sözüm ona bu bir anne, bir eğitmen yani öğretmendi.

Kendi çocuğuna sahip çıkamayan bir öğretmen geleceğimiz olan çocuklarımızı ne kadar eğitebilir, onlara ne öğretebilirdi!

Her şey bir yana insana en çok güven veren sıcacık anne kucağı nasıl olurda bu kadar soğuyabilir?

Ve bir anne nasıl bu kadar vicdansız, duyarsız, gaddar bir canavara dönüşebilir?

İnsanlık böylesine utanç verici, canice bir vahşetle tarihe adını yazdıracak doğrusu aklım almıyor bu insanlık dışı yaşanan olayları...

Bir çocuğu sevmek, ona değer vermek için illa kendi çocuğumuz olması gerekmiyor her çocuk sevgiye, şefkate ihtiyaç duyar ve insan olan herkes sevip kollar tüm çocukları.

Hiç tanımadığım bir çocuk yolda düşüp dizini yaralasa içim ezilir sanki benim canım yanıyormuş gibi hissederim.

Dahası sesimi yükselttiğimde bir çocuğun korkmasına sebep olduğumda bile günlerce uyuyamam, o çocuğun masumluğu ile yargılarım kendi kendimi.

İşte bu yüzden olsa gerek bir çocuk dünyaya getirmeden önce çok ciddi bir şekilde oturup düşünmek gerekiyor.

Çünkü en ağır bedelleri o masum çocuklar ödüyor.

Bir çocuğun var olma sebebi bir anne ise, bir anne içinde bir çocuk yaşama sebebi olabiliyor.

Ama bazen yaşama sebeplerimizi bir hiç uğruna kendi ellerimizle yakıp yıkıyoruz.

Bazı kadınlar bir çocuk sahibi olabilmek için yıllarca hastane kapılarında sürünürken, bazı kadınlarda annelik vasfıyla çocuklarının üzerinde kapıları kapatıp onları ölüme terk edebilecek kadar zalimleşebiliyor.

Bu nasıl bir tezatlık, bu nasıl bir vazgeçmişliktir aklım almıyor.

Ağzı süt kokan bir bebeği aç, susuz bırakarak ölüme terk etmek hiçbir vicdana sızmaz.

Bunun adı yok, olamazda…

Akli dengesini yitiren bir kadın bile böylesi acımasız bir davranışta bulunamaz bir çocuğa.

Annelik duygusu yeryüzünde inandığım en büyük güçtür.

Ancak hiçbir güçsüzlük, hiçbir çaresizlik bir annenin bir evladını ölüme terk etmesini gerektirmez.

Hayatın en güzel rengidir çocuklar…

Çiçek bahçesinde açan bir gül kadar hassas, bir su damlası kadar berrak, gülümsediklerinde etrafı neşeye boğan hayatın en güzel tarafı, en masum yüzlerdir çocuklar…    

Çocuklarımızı öldürmekle değil, yaşatmakla hükümlüyüz…      

Ancak sebep her ne olursa olsun ben bu konuda birde bu bahsi geçen annenin, yani kadının açısından bir parantez açmak istiyorum.

Eminim ki, bu haberi gören duyan herkes benim kadar öfkelenip isyan etmiştir o 2 aylık masum bebeğin ölüme terk edilmesini.

Fakat birde o kadının durumunu ele aldığımızda ortaya korkunç bir tabloda çıkabiliyor.

Birincisi o kadın gayrimeşru bir çocuk dünyaya getiriyor, bunun getirdiği toplumsal baskıyı düşünüyorum dehşete düşüyorum. İkincisi kadın daha lahosa dönemini atlatamamış olsa gerek ruhsal bir çöküntü içerisinde oluşuna birde yalnızlık eklenince durum içinden çıkılması çok daha zor ve karışık bir hal alıyor.

Kim bilir belki de bu bir toplumsal baskının sonucunda işlenmiş bir cinayettir!

Önyargılı olup hataları çok çabuk yüze vurabilen, dışlayabilen bir toplumuz çünkü.

Bu gibi durumlarda kadın tamamen tek başına bırakılabiliyor, doğum esnasında kadın tamamen faklı bir psikolojide olabiliyor, eminim ki bu durumu atlatmak çokta kolay olmuyordur…

Eğer bir anne (bir kadın) kendi canından, yani evladından vazgeçebiliyorsa, demek ki kendisinden vazgeçmiştir…

Çünkü hiçbir kadın çocuğundan vazgeçecek kadar kendisini sevmemiştir…