Unutulanlar üzerine...

Bir mevzu var kardeş!

     Kafa kafaya verip ne yapıyoruz , niye böyleyiz dememiz gereken bir mevzu .  Ben kardeş diyorum sen aldırış etme .(!) Bu ara insanlık ötelendi kardeşlikte unutuldu. Zaman öyle ki ne saygı , ne sevgi ne de insanların terbiyelerini infak ettikleri bir ortam var. Hele ki sevgi denen duyguyu kendi terbiyesizliğimizin çerçevesinde göz göre göre , kulak işite işite kaybediyoruz. Bir oyun oynuyoruz ebe hep insanlık , sobelenen duygular ... Zamanında gelen güzide insanlar Müslümanların kuvvetlenmesi  ve dinin hakkıyla bilinmesi için birbirlerine sımsıkı sarılmışlardı. Biz şayet günümüzde bu bağların izlerini dahi göremeyecek kadar aciziz. Dayanışma , yardımlaşma , sevinçte ve üzüntüde olmak ; yerini   yeni yetme gençlerimizin dilimize düşürdüğü içi boş ''kanka '' kelimesine bırakacak kadar zayıfladı. Sosyal ağ günden güne hayatımızın içine kendini sabitledi ve bizi esir aldı. Kendi hapishanemizi kendimiz kurup , gardiyanları olduk. Bununla birlikte gönüllerimize kilit vurduk. Unutulan gene insanlık oldu , sobelenen duygular. Bu gidişle iyi bir şeyler yapamadan emekli olacağız.

 

    Karanlık bir odadayız , dört duvar arasında kendi ışığımızı kendimiz veriyoruz. Kimisinin çok , kimisinin az... Aslında birazcık da çekiniyoruz öyle değil mi? Keşke nefsimizin üstüne bastığımız gibi kardeşlik zincirini de kuvvetlendirebilsek. Böbürlenerek , aşağılayarak , aldatarak , birbirimizi inciterek  , öfkemize yenik düşerek , düşene bir tekmede ben vurayım diyerek vs. değil ; sevgi ,kardeşlik ,merhametle yardımlaşarak , iyi niyetle , güzel sözle , tatlı dille  , sıkıntıda olanın sıkıntısını sahiplenerek ''tek vücut'' olabilsek.

    Öyle ki Efendimizin (s.a.v) mübarek sözlerini işitiyoruz binlerce kez , hangisi kalbimize yeterince işledi?  Doğru ya biz kalplerimize kilit vurmuştuk. Efendimiz (s.a.v) buyuruyor ki '' Müslümanlar birbirlerine karşı sevgi , şefkat  ve merhametle tek bir vücut gibidir. Vücudun bir uzvu rahatsız olunca bütün vücut rahatsız olur.''  Bu tek sözü bile kulağımızı çekmek için var iken lakin bizim yaptıklarımız niye? Kardeşlik ipine sıkı tutunmayı becerebilsek ne dert , ne tasa...

  

 Ne çaresiziz ne de ümitsiz. Her şey bizden gönül bahçemizden geçiyor. O halde aksaklığı başka adreslerde aramadan , önce kendimize ayna tutup görmeliyiz. İçerisinde bulunduğumuz şu misafirhanede birbirimize sımsıkı tutunarak kardeşlik bağlarımızı güçlendirmek dileğiyle.. Unutmayın , unutulan olmayın.