Görüntülemek istediğiniz ili seçiniz:
Kız kıza deniz keyfi
Nevşehir'de Murat Boz rüzgarı
Yılmaz Erdoğan tek kalemde sildi
Şiirden Besteye, Yıllara Uzanan Bir...
YOK, SAYILAN ENGELLİLERİ Mİ, YOKSA KALDIRILMAYAN ENGELLERİ Mİ, KUTLUYORUZ?
Ben hala sokağa çıkmaktan tereddüt ediyorum.
Yanı başımdaki engelleri bile aşamıyorum.
En yakın örnek; kapımda duran bir basamaklı merdiven…
Üstünden değil, yanından geçtiğim, sözüm ona rampalar yapılmış (5 cm yüksekliğinde) ben o rampaları kullanamıyorum.
Köprü asansörlerini bazı gerekçeler öne sürülerek (kart ile ya da bozuk) kullanamıyorum.
Bazı köprülerin ise bir tarafında rampa varken, diğer tarafında merdivenle karşılaşıyorum!
Kullanmak istediğim kaldırım arası rampaların önüne özel araçlar park ediyor geçemiyorum.
Bazen engeliniz, kaldırım ortasında dikilen bir ağaç oluyor.
Sokağı geçtim bir engelli; eğitimin temel hak olduğuna inandığım okullara, sinemaya, tiyatroya, alışveriş merkezine, PTT’ye vs… girmeye hakkı yoktur.
Çünkü bahsi geçen hiçbir mimari temel yapıda engeli düşünülmemiş.
Engellinin toplumda yer almaması için tüm kapılar temelde kapatılmış.
Önümüze konulan bu engeller kaldırılmadıkça engel kavramı da var olmaya devam edecektir.
Ve belki de geçtiğimiz günlerde kaldırımları kullanamadığından çöp kamyonunun altında kalan Nevzatın ezdiği tablolar çoğalarak önümüze gelecek!
Diliyorum ki bu acı kayıplar yaşanmadan, bedeller ödenmeden bu sorunlar çözülür!
Ben de “kas hastasıyım” ve dolayısıyla t.sandalyedeyim.
Bu nedenle kendi adıma şunu söyleyebilirim.
Ben engelimi çoktan aştım, ama önümdeki engelleri aşamıyorum.
Engeli sorunlarını emekleyerek çözmeye çalışıyorlar.
Oysa biz emeklemekten yorulduk.
Bırakında yürümeye çalışalım.
Bizlerin toplumda karşılaştığı engellerin ve bakış açıların dışında da yaşadığımız birçok zorluk var.
Mesela, kullandığımız medikal araçların çok yüksek maliyetli oluşu.
Devlet ve dernekler belirli sürelerde (5 yıl arayla) t.sandalye, manüel sandalye vb. ihtiyaç duyulan medikal araçlarını karşılıyor.
Fakat 1 ila 2 yıl arası bu akülü sandalyelerin akü değişim gereksinimi oluyor.
Ve bakımının yapılması gerekiyor.
Devlet bunu karşılamıyor.
İhtiyaç sahipleri 400 tl den başlayan akü maliyetlerini ödemeye gücü olmayınca, bu nedenle de yeni bir akülü araç başvurusunda bulunuyor.
Bir akülü araç maliyeti 4 bin tl civarındaysa, aküleri 400 tl civarındadır.
Umarım devletimiz bu ayrıntıyı göz önüne alır ve bu konuda yeni bir düzenleme getirir.
Aküleri karşılamak gibi…
Ülkemizde çok tartışılır bir konu olarak, kutlanan birçok özel günden bir tanesi de “3 Aralık dünya engelliler günü’dür…”
Bana göre bu günü özel kılacak tek etken engellerin kaldırılmış olmasıdır.
Engeller hayatımızın her alanında varsa,
Ve bu alanlar kişi için bir kısır döngü haline getirilmişse, bu günü kutlamanın ne anlamı var?
Hala ben önünde durup aşmayı bekliyorsam bir kaldırımı,
Hala giremediğim kapıların önünde gözü yaşlı dönüyorsam dört duvar arası odama,
Ve kıskanıyorsam kaldırımda duran bir serçeyi…
Hiç tanımadığım bir yabancıdan yardım dilendim diye, gözyaşlarım içime akıyorsa,
Toplumdan ayrıştırılıp, kara bir listede var olduğum, gerçeğini yaşıyorsam,
Sokağa çıktığımda bir çöp kamyonunun altında kalacağım korkusunu boynunda taşıyorsam,
İnsanların alaycı tavırlarına maruz kalan gözlerimi yumarak yürüyorsam,
Çevrenin ağzınızla kuş tutsanız yaranamazsınız hallerindeki önemsizliğin içinde bocalıyorsam,
Engelliyim diye sosyal hayatıma kilit vuruluyorsa,
Dünyayı anlamlı kılan bir varlık dışı olup, hayatın her alanında ayrıştırılıp yok sayılan bir kesimin parçasıysam?
Bu günün kutlanmasının ne anlamı var? 3 Aralık’ta, engellerin olduğunu mu? Yoksa engellilerin olmadığını mı kutluyoruz?
Sandalyemin önüne kim engel koyuyor ve engelleri kaldırmak yerine engellileri kaldırıyorsa, sözüm ona… Bugün bana yarın sana… Bunu unutma!
3 Aralık 2012
Bu içeriğe yorum yapan ilk siz olun!