Geriye dönüp baktığımızda hayatımızda neler yaşadıkta bıraktık. Hayatımızı dolu dolu yaşarken içinde sevinçlerimizi, mutluluklarımızı, üzüntülerimizi hep iç içe yaşadık. Bazen yaşadıklarımızı mutlulukla hatırlasak da bazen hatırlamak istemediğimiz anılarımızda var. Ama hepsi hayatın içinde. Hayatlarımızda zaten doğruyu yanlışı yaşaya yaşaya öğrenmez miyiz? Önemli olan yaşadıklarımızdan neler çıkardığımız. Ne yollardan geçiyor insan, ne acılar, ne sevinçler ne aşklar yaşıyor. Tozu dumana katarken yaşam koşusunda bizlere hediye olarak yaşanmışlıklar kalıyor, tüm zıtlıklarıyla. Her zaman her şeyin bizlerin olmasını isteriz bu kadar da benciliz. Olumsuzluğa, beklemeye tahammülümüz yoktur. Her zaman yanımızda birilerinin olmasını isteriz hep pohpohlanmak en büyük arzumuz olur bazen. Ne kadar kaygısız, ne kadar bencil ve ne kadar doyumsuz olduğumuzun gerçeğine değerlerimiz avuçlarımızın içinden kayıp giderken fark ediyoruz.

Bazen çok sevdiğimiz, değer üstüne değer yüklediklerimiz bile en ufak ayakta sendelediğimizde ortadan kayboluveriyor. O zaman anlıyor işte insan. Bütün yaşanmışlıklar bize hep hayat tecrübesi hayatımıza bu tecrübelere dayanarak aldığımız derslerle devam ediyoruz.

Akıp giderken zaman geriye sadece yorgun düşmüş bedenlerimiz kalıyor ve tabi ki bir de yaşarken hissettiklerimiz.