23 ŞUBAT; ÇEÇENLERİN BUZ CEHENNEMİ!

Ulaklar gelmişti köylere yeni bir karar çıkmıştı kan sarayından. Savaş da yeni bitmişti ne haberiydi bu şimdi? Ulak diyordu sizler Alman ordularına yardım etmişsiniz onlarla bir olup Sovyetlere karşı safta yer almışsınız işte bu yüzden hepiniz buralardan sürülecekmişsiniz… Meydanlara toplanan herkesi bir endişe sarmıştı nasıl giderlerdi buradan, ne yaparlardı ata yurttan uzaklarda, zaten büyük bir göç atlatmışlardı yıllar öncesinden şimdi bir daha böyle bir şey yaşamak akıl alır gibi değil… Derken Sovyet ordusu geldi meydana tüm orduyla çevirdiler kalabalığın etrafını, komutan çıktı yüksek bir yere başladı konuşmaya: Sizler bugüne kadar kahraman Stalin’in! Verdiği ekmekle yaşadınız, o size değer verdi, size yaşam hakkı verdi, siz bizi Almanlara sattınız bize nankörlük ettiniz işte bu yüzden hepiniz bu topraklardan uzaklara gönderileceksiniz hazırlanın burada kalan tüm sığır ve eşyalarınıza da yönetim el koydu 23 şubatta yola çıkıyorsunuz… Gururuna dokunan bir genç çekti kamayı atılıyorken komutanın üstüne, vurdular makinelilerle, o zaten vurulmuştu bu haberle kalbinden… Trenler geldi sonra… Tren katarlarına kattılar atalarımı, yüklediler bir eşya gibi, bilmedikleri bir yolculuğa ittiler… Ne suçları vardı ki onların? Kimseye yardım etmemişler üstelik vatanlarını savunmak için zaman zaman Almanlarla çatışmışlardı da. Bu nasıl bir iftiraydı? Neden böyle bir iftirada bulundular bu masum halka? Çünkü bu halk Rusların önemli konuma sahip toprakların asıl sahibiydiler, onlar burada oldukça hep hak iddia edeceklerdi bu topraklarda, ve Ruslarda bunu engellemek için ya yok edecekti onları ya da oradan uzaklaştıracaktı. Zaten 1864’te büyük Kafkas sürgünüyle çoğunu oradan uzaklaştırmıştı da… Amaçları tamamen temizlemekti oraları o insanlardan, bundan da güzel fırsat mı olurdu şimdi… Trenler uzaklaşıyordu ata topraklarından, geride kalıyordu koca bir geçmiş, geride kalıyordu anılar, mallar, mülkler… Yanlarında sadece dua ve göz yaşı vardı… Önlerinde meçhul bir gelecek… Daha o bilmedikleri yere ulaşamadan can verenler vardı, kimi yaşlı kimi küçük vücutlar dayanamadılar… Trenler durduğunda herkes şaşkındı hadi inin çağrısı yapıldı ama inecek yer yoktu… Sibirya’daydılar buz kaplı bir boşluğa indirildiler… Daha inerken ağlayan analarımın gözyaşları yanaklarında donuyordu… Yola çıkarken titreyen kalpleriyle beraber şimdi vücutları da tir tir titriyordu atalarımın… Dayanmaya çalıştılar her şeye rağmen dayanmaya… Hasta olup can verenler oldu, soğuğa dayanamayıp can verenler… Kalanlar Allah’ın verdiği canı ancak o alır deyip sabır dualarıyla beraber dayanmaya çalışıyordu. 11 yıl sonra haber geldi artık yurtlarınıza geri dönebilirsiniz diye. Gidenlerden kalanlar geri dönüş yolculuğuna başladı, yarısı kadar yoktu dönenler gidenlerin... Geri döndüler ata yurtlarına ama hayat burada tekrar koca bir sıfırla bekliyordu onları. Çünkü evleri barkları harap edilmişti, köyler yakılmış yıkılmıştı… Yılmadılar ata yurdu deyip sahip çıktılar, tekrar onardılar her şeyi ama kalplerini asla! Sürgün yeni bir nesil yetiştirmişti diğer yandan. Acıya doymuş, intikamla büyümüş, vatan hasretiyle büyümüş bir nesil… Ve o nesil 1996’da Ruslara karşı büyük bir zafer kazandı. Ruslar halen kirli oyunlarıyla bu bölgede evet. Asla da vazgeçmeyecekler. Şimdilerde ise bu nesli sindirme çabalarındalar. Anladılar ki sürgünlerle, savaşlarla yok edemedikleri bu milleti ancak sindirerek yok edebilecekler. Umuyorum ki Rusların bu oyunları da hüsranla sonuçlanacaktır…