DEĞERSİZ DEĞERLİ

Benim için çok değerliydi. Ulaşılmaz ve imkansızdı. Sanki bu dünyada tekti. O yoksahiç bir şey yoktu. Bir sanat harikasıydı. Bir gerçek üstü nesneydi. Alışılagelmiş hayattan ayrı bir dünyaydı. Öznenin ta kendisi, her şeyin başı ve sonuydu. Bir insan değildi, bir melek olsa yeriydi. Olağanüstü bir makine, insan tasarımının harikasıydı. Bu bir insan yapımı olamazdı, kusursuzdu. Hayallerim, rüyalarım ve düşlerimdi. Ömür boyunca çalışılsa alınamazdı. Bir ömür gözlerim, kulaklarım, hislerimdi. Bazen ellerim ve bazen ayaklarımdı. Bir doğa harikasıydı. Tanrıların ilham kaynağıydı. Yeryüzünün canlı bir aynasıydı. Bana yakındı ve bir o kadar uzaktaydı. Uzansam tutabilirdim ama asla benim olamazdı. Esrarengiz ve bir o kadar da dehşet vericiydi. Bana asla bakmaz, ilgisini bile çekemezdim. Ona bakarken heyecandan tir tir titrerdim. Ona bakarken kendi dünyamın baş aktörü olurdum. Ona bakarken zamanı durdururdum. Her gece onunla uyur, her sabah onunla güne başlardım. Sokakta yürürken onunla karşılaşmak için bütün ihtimalleri aklımdan geçirirdim. Onu bir daha görmek için her gün aynı saatte aynı otobüse binerdim. Aynı durakta biner, aynı durakta inerdim. Onu görmek için aynı vitrinin önünden onlarca kez geçerdim.
Her gördüğümde farklı bir yanını ve farklı bir özelliğini keşfederdim. O, tek ve elde edilmesi imkansız bir nesneydi.

Bizim bu hayatta elde edemediğimiz neler var? Dünyalar güzeli bir bayan, çok yakışıklı bir bey, son model bir spor araba, lüks bir villa, vitrinde gördüğümüz o çok değerli pırlanta kolyeler, bir elmas ve yahut yakut. Elde edemediğimiz veya hayalini kurduğumuz binlerce varlık var.

Elde edebildiğimiz varlıklar ne kadar değerli sizce? Her ne elde ettiysek bu hayatta, o varlık artık bizim için sıradanlaşır. Elde edebildiğimiz ne varsa bu
dünyada, o elde edilen artık basitleşir gözümüzde. O varlığa yönelik hayallerimiz kalmamıştır. Ona karşı duyulan ateşli bir ihtiras benliğimizde erimiştir. Bir
zamanlar bizim için ne kadar değerli olan o değerli varlık, şimdiler de sıkıntı veren değersiz bir duruma düşmüştür.

İnsanlar öyle bir yapıya sahiptirler ki! Elde edebilmek için ellerinden gelen her şeyi yaparlar, elde ettikten sonra da tüm bu yaşanılanları unuturlar ve nihayetinde elde kalan değersizlik.

Bir bayandan hoşlanmışızdır. Günler akıp gider ve bu elde etme duygusu bize olağanüstü güçler kazandırır. Bir an olsun onu kazanmak isteriz. Belki bazen bu duygu sevginin de üstüne çıkar, sadece elde etme yetisi olarak yaşamını sürdürür, Başarısızlıkla sonuçlanan adımlarımız bizi daha da güçlendir. Ne olursa olsun bizim olacaktır ne olursa olsun benim! Sonunda kazanırız bu muhteşem varlığı. Sonra hayat devam eder, günler peşi sıra birbirini kovalar. Değerli varlık değersizleşmeye başlar. Artık ilk günlerdeki heyecan kalmamıştır. O gözlere aynı anlamlarla bakamayız, o yüreği aynı heyecan ile sevemeyiz. Sıradan bir gıda gibi gelmeye başlar. Nasıl yemek yiyor ve su içiyorsak, sevgili de böyle gelmeye başlar. Bir zaman olur o yemekten bıkarız ve yeni tatlar aramaya başlarız. Aradığımızı bulduğumuz da, o heyecan veren, hiç denenmemiş harika tadı bulduğumuzda eskisini masanın bir kenarına çekeriz. Yeni bir sevdaya adım atmış oluruz. Zor uğraşlar ile kazandığımız o güzel yüreği basit bir konuşma ile terk ederiz.

İster bir canlı olsun, ister cansız bir varlık, elde ettikten sonra hiçbir değeri kalmaz gözümüzde ve yüreğimizde. Biz insanız ve nankörlük hamurumuzda var. Biz
insanız ve mutlulukları unutmak yüreğimizde var. Biz insanız ve insan olduğumuzu unutmak yaradılışımızda var!

Hasan KARAGÖZ