GERÇEKLERİ YOK SAYMAK İNKÂR ETMEKTİR

Var olanı yok saymakla gerçekleri değiştiremezsiniz…

Normal yaşantıda olması gerekenin mücadelesini daha ne zamana kadar vereceğiz?

Yıllardan beri süre gelen “engel” mücadelesi ile karşı karşıya kalıyor sağlık sorunu olan insanlar! Toplumdan ayrıştırılıp, toplum dışı bırakılan, yok sayılan, çarpık mimari yapıtlarla önlerine engel koyan gerçekleri değiştirmek iki katı bedenlerini yoruyor…

Uzunca bir zaman sonra nihayet İETT toplu taşıma araçlarına geçte olsa rampa konuldu.

Ancak tekerlekli sandalye kullanan kişilerin bu araçları kolay kolay kullanamayacağı gerçeğini de öğrenmiş olduk.

Kendim de “kas hastasıyım” dolayısıyla t.sandalye kullanmaktayım.

Ben kendimden birkaç örnek vereyim; öncesin de yeni doğmuş bir bebeğin ilk adımı gibi heyecan vermişti bana tek başıma arabaya binip, istediğim yere gidip gelmek.

Sandalye kullanan biri için en büyük sıkıntı ulaşım’dır.

Haftada bir gün fizik ve havuz için Esenyurt, Bakırköy arası gidip gelmeye başlamıştım.

Daha sonrasında şoförlerin duyarsız, ilgisiz kaldıkları gerçeğiyle karşılaşmaya başladım.

Yine havuz seansımın olduğu bir gün durakta araba beklemeye koyuldum.

Hava öyle soğuktu ki kışın en sert soğukları adeta iliklerime işlemişti.

Zaten hareketsiz kalmanın ve zayıf kaslarımın etkisiyle de kaskatı kesilmiş için için titriyordum.

Zangır, zungur dişlerimin çatırdadığını duyuyordum.

Ve nihayet beklediğim araç görünmüştü…

İçim azda olsa aracın görünmesiyle ılıklaşmıştı.

Araca doğru yöneldim fakat araç beni almadan bastı gaza ve hızla uzaklaştı.

İçim tarifsiz bir öfkeyle dolmuştu, öyle kızgındım ki önüme gelen aracı tekmelemek, içimdeki kuş gibi kanat çırpan, titreyen haklılığımı kusmak istedim.

Ama gözlerim dolmuş, boğazım düğümlenmişti!

Yol ortasında kimseye mağduriyetimi ifade edememenin de ezikliğini yaşıyordum.

Kendi içimde insanlığın muhasebesini, insanlık kavramını, haklılığın kavgasını yaparken, ikinci aracın geldiğini gördüm.

Bu kez daha temkinli davranarak, aracın dibine kadar sokuldum ve şoföre rampanın olup olmadığını sordum.

Şoförün yok cevabıyla karşılaşmıştım.

Ancak araç yanımdan geçerken ben rampanın olduğunu gördüm arkasından gittim. Yoldaki vatandaşlara durdurun diye bağırdım.

Maalesef ikinci kez duyarsız bir şoförün gazabına uğramıştım.

Artık soğuktan hiçbir yerimi hissetmiyordum, uyuşmuştum.

İçime akan gözyaşlarımda buz tutmuş akmıyordu…

Çok şansız bir günümde olduğumu düşünüyordum!

Öfkem dinmişti…

Öylesine anlamsız, boş boş etrafa bakınıyordum.

Bu sefer yerimde kıpırdamadım bile çünkü gelen araç eskiydi, rampası yoktu.

İlk aracın plakasını almıştım, şoföre bir önceki aracın plakasını sordum not ettim.

Ve en son bir önceki şoförlere olan öfkemle dördüncü araca bağıra çağıra binmiştim.

Şoförden ses çıkmazken, yolcular; görmemiştir, dalgınlıklarına gelmiştir diyerek söylemlerde bulundular.

Ve çok doğru söylüyorlardı…

“görmemişlerdir” evet bizi görmüyorlar, yok sayıyorlardı.

Onlar gören körler olabilir, ama bizler yürüyemeyen engelliler olmayacağız.

Bizim varlığımızı yok sayamazlar, özgürlüğümüzü önümüze koydukları duvarlarla kısıtlayamazlar.

Üst geçitlerin bir tarafına rampa koyarak göz boyuyorlar, bir tarafına merdiven koyarak engel koyuyorlar.

Her şey olanaklar dâhilindedir.

Benim sağlık koşulum neyi gerektiriyorsa, devletim, milletim, toplumum bana onu vermek zorundadır…

Ben merdiven, kaldırım çıkamıyorsam, rampam, asansörüm olmalıdır.

Ben üretmek adına sosyalleşip, iş alanlarının dışında bırakılıyorsam, bana iş alanları, olanakları sağlanmalıdır.

Ben maddi imkânsızlıklar içerisinde ezik, büzüksem bana maddi özgürlüğüm kazandırılmalıdır.

Evet, siz beni görmeseniz de ben buradayım…

Sizler toplumda gören körler olarak yer alsanız da, bizler toplumu oluşturan ve gerçekleri gören birer birey olmaya devam edeceğiz…

Not: Şikâyetimi İETT müdürlüğüne dilekçe ile bildirdim üç gün içerisinde döneceklerdi, onuncu güne yaklaştım hala aranıp bilgilendirilmedim. Yazıklar olsun bu duyarsızlığı esefle kınadığımı bildirir, yetkili mercilere ulaşmasını ümit ederim!!!