GÖZLERİNDEKİ VEDA

Bir grupla beraber üç günlüğüne yüreğimle gittiğim otelden, yüreğimi bırakıp ayrılmıştım.

Sıradan bir günün akışındaydım.

Otelin lobisine indim ve en sessiz, sakin köşedeki koltuğa oturdum, elimdeki kitabın hikâyesine gömüldüm.

Arada sırada önümde gölgelerin geçtiğini fark ediyordum yalnızca.

Biran o gölge durdu önümde, başımı kaldırdım beyaz gömlek, siyah pantolon giyimli uzun boylu yakışıklı bir genç bana gülümsüyordu.

Gözlerime baktı, ne okuyorsunuz diye sordu? .

Ben cevap vermeden kitabın yüzünü ona çevirdim, okudu ve başını salladı hım iyi diyerek mırıldandı.

Sizde kitap okur musunuz diye sordum? Okumaya zamanım hiç yok diye yanıtladı.

Otelin garsonu kitap okumama özenmişti sanırım. Bende vakit bulamayıp okuyamamasına üzülmüştüm. Sabah 08.00 de iş başı, akşam 11.00 de iş çıkışı olunca, ne kitap okumaya, ne de insanın kendisine ayıracak vakti olabilirdi tabii.

Garson yanımdan gülümseyerek ayrıldı, ben okumaya devam ettim.

Okuduğum “seçme hikâyeler” kitabını epeyce ilerletmiştim.

Biraz sonra o gölgenin yine önümde durduğunu fark edip başımı kaldırdım.

Yine gülümseyen o garson karşımda duruyordu. Size çay getirdim dedi.

Bende ince jestsine karşı kendisine teşekkür ettim.       

Ara sıra karşılaştığımızda sohbet ediyorduk.

Bazen de konuşmuyorduk ama bakışlarını üstümde hissediyordum.

İnsanı etkileyen bir duruşu vardı.

Kısa sürede kendisinin farkına varmıştım.

Gözlerim onu arıyordu, göremediğimde ise merak onu ediyordum.

Yine sessiz köşeme geçip kitabımı okumak için oturdum.

Bir müddet sonra merhaba diye bir ses ilişti kulaklarıma, onun ses tonunu tanıyordum artık. 

Merhaba dedim bende.

Nerede oturduğumu sordu?

İstanbul diye yanıtladım.

İstanbul’da halam var, izinim de geleceğim İstanbul’a, bende buyurun gelin, siz bizi ağırladınız bizde sizi bekleriz dedim.

Gelince görüşelim diye de sözleştik.

Okuduğum kitabı neredeyse yarılamıştım.

Sürekli kitap okurken yanıma gelen garsona, o kitabı otelden ayrılacağım gün hediye ettim.

Yarım bıraktığım o kitap gibi yarım kalmıştı içimdeki adsız duygularda.

Gözler veda edince, yaşlar içine akar…

Arabaya bindim başımı kaldırıp etrafa baktığımda, o garsonun kapıda bana el salladığını gördüm.

Ben sadece başımı salladım ve gözlerimde onun silueti ile otelden ayrıldım.

Sonrasında yüreğim o veda’ nın acısını içti. 

İçimde adını koyamadığım, tarifsiz bir acı hissettim.

Yüreğime kurşun sıkılmak üzere bekleyen gözleriyle buluştuğunda gözlerim, sevgiye davet var diye parıldamıştı.

Ilık ılık içime damlayan varlığıyla çoğalmak istercesine ısrarlıydım orada kalmaya.

Nefesimi tutmak gibiydi onun yokluğundaki sessiz bekleyişler.

Açılan gönül kapılarından içeri girmek üzereyken, tel örgülerin engeline takıldım.

Kanayan tenimin acısına rağmen, ona doğru koşmak istedim.

Gözlerimin ıslaklığını saklamak mecburiyetimden olsa gerek, zorunlu gülümseyebilmek gayretindeydim.

Ölümsüz kılınan tek duygu sadakatle olan bağlılıklardır.   

Zamansız gelen zamanlar hiç olmazsa keşke diye düşündüm…

İçimde, söylenmeyen adsız cümlelerin öyküsü duruyordu hiç okunmamış haliyle.

Ve ben gözlerindeki vedadayım hala, yüreğimi sessizce yüreğine bıraktığım adam!