İNCİNİR HER YÜREK AYRILIK SONRASI

Son bahar gibi çöker ayrılığın hüzünlü vedası yüreklere.

Yapraklar sararıp, kopuyor dalında.

Sürükleniyor ve zamanla gözden kayboluyor umudun mevsimi.

Dal çıplak, yaprak kurak artık ayrılığın rüzgârında savrulma vaktidir.

Siyah beyaz çizgilerin oluşturduğu hayatın zıtlıkları olmalıydı!

Zıddı olmayan hiçbir şey doğru değildi…

Yaşın kurusu, yazın kışı, acının mutluluğu, sevginin nefreti, hasretin kavuşması vs… vardır.

Kavuşmanın da bir ayrılığı olmalıydı.

Hazan vurunca çiçek bahçelerine tüm güllerin boynu bükülür.

Gül güneşine buyun büktüğü o günden beri bir doğar bir batar güneş. Batan güneşe karşıda güllerin ömrü kısalır o gün bugündür solarlar.

Gökyüzüne bakan toprak kuruduğunda, gökyüzü dayanamaz toprağına ağlar.

Denizler buharlaşır bulut olur, serinlik olur diyar, diyar dolaşır. Dolunca da denizine geri boşalır.

Ay mehtabın ardında dolaşır, gecenin en sessiz yanında gizlice yanına sokulur.

Yıldızlar alkış tutar, Venüs, Uranüs gökyüzünde keyifli seyre dalar.

Bir bütün olabilmenin hazzı bir bütün olarak görüp, düşünüp, anlayıp ve çözerek alınır.

Yaradılışımızda oluşan farklılıklar hiçbir zaman kişileri yok sayma, anlayışında olmamızı gerektirmez. Ağrılı, sancılı yaşantılarımızın getirdiği olumsuzlukları aşabilme gücünü yine kendimiz elde edip, yaralarımızı sarmalıyız.

Bir su damlasından ibarettir hayat.

Uzun ve hiç bitmez sanırız hayat.

Oysa en sevdiğimizi kaybederken bile hayatsız kalırız.

Ayrılık acısı; o geçmek bilmeyen günler, nefes almakta zorlayan yok sayılan zaman, bir ömre tekabül eder.

Hırsızın evinize girip, en sevdiğiniz değerli eşyanızı gasp etmesi gibi haksız bir kazançtır, yüreğinizi çalıp gitmek!

Haksızlıkların en büyüğüdür belki de, birinin alışkanlığı olduktan sonra onu yarım bırakıp gitmek.

Özleyen bir kalpte yaşayan vefasıza gitmek yakışmaz.

Ayrılığı tadan bir daha etrafa neşe saçmaz.

Gülmeyi mutluluk sananlara ağlayarak beklemeyi öğretmektir.

Beklemek en büyük vefadır.

Ancak beklemek herkesin harcı değildir.

“Çivi çiviyi söker” sözü günümüz insanı için söylenmiş belki de!

Sevmeyi bilmeyen için yüreğinde kimin olduğunun hiçbir önemi yoktur.

Oysa seven biri için terk edip gitse bile, yokluğunu dahi varlığında olduğu gibi önemseyip yaşatır vefasızı…

İnsanı hayvandan ayıran en önemli olgu da düşünebilmek ve vefalı olabilmek değil midir zaten?

Hayatınızda ayrılıklar olsa da, vefalı ve sizde yaşamayı hak eden, sizi incitmeyen insanlarla karşılaşmanız dileklerimle…