İncir Reçeli

“Bana nefes alan hiçbir şeyi sevme hakkı vermediler,ben de incir reçelini sevdim.İncir reçeli sendin askım..”

Esas kız Duygu’nun son repliklerinden..İncir Reçeli ismi güzel,kendi kötü bi film.Eleştiriye böyle başlamak fena oldu sanırım;ama havada kalmış bi film bu.Senaryo,kurgu,oyunculuk vb vasat!Senaryodaki sergileme başarısız..Oyuncular yeterince açıklanmadan olayların içinde buluyoruz kendimizi.Ancak hiçbir şey yaşanmadan,tutkuyla dolu aşıklarmış gibi diyaloglar yaşanmaya başlıyor.Aşka dair ne yaşandı:Hiçbir şey..Aşk bu kadar kolay bu kadar anlamsız bu kadar sıradan bir şey değil.Ask filmi tadında bi şey yapılmaya çalışılmış;fakat bu filmde aşk adına hiçbir şey yoktu..

Metin 30 yaşlarında sıradan hayatı olan bir adam.Duygu 25 yaşında delidolu gösterilmeye çalışılan;ama gayet sıradan bir kız.Duygu’yu sıradışı yapmak isteyen senaristi ilk gördüğüm yerde soracağım.Duygu’yu farklı yapan Metin’in sabah müzik sesiyle uyanması için radyoyu ayarlaması mı,Metin’in evine girmek istediğinde Metin’e kapıcının sesini taklit etmesi mi,akvaryumu temizleyip balık alması mı,afişte de gördüğümüz üzere Metin’in sırtına çıkması mı ya da gizemli olması mı..Telefon kullanmamak,kağıtlara notlar yazmak,barda dans etmek..Bunlar sıradışı olan şeyler mi!Her insanın yaptığı şeyler sıradışı olarak gösterilmeye çalışılınca sırıtmış..Kızımız aslında gayet sıradan bir tip-Metin kadar olmasa da-..

Diğerlerinden pek farkı olmayan bir hikaye,barda tesadüf eseri tanışan bir çift.Sıkıcı erkeğin hayatına ondan farklı bi kız girer ve ona aşık olur -ki bu karakter bu sıkıcılıkla karşısına kim çıksa aşık olmaya hazırdır-ask adına hiçbir şey yaşanmaz;ama biz bir bakarız ki bunlar sanki çok şey yaşamış tutkulu bi aşık gibi gösteriliyor bize.Birlikte balık pişirip iki alışverişe çıkmaktan başka bi şey yapmayan bi çift oysaki..

Gizemli kızımız Duygu bi çay bahçesinde kendisinden kısaca bahseder.İncir reçelini çok sevdiğini ve annesini kaybettiğini öğrenir Metin.Ardından bi gün evde yalnızken cam bardağı düşürür kırar ve evi temizleyip ortadan kaybolur.Metin gelir Duygu yine yokJKoca İstanbulda metroda karşılaşırlar.Metin Duygu’yu yargılar ve sonunda Metin Duygu’nun HIV pozitif olduğunu öğrenir.

İlk sahneden başlayarak bi Hollywood özentiliği filme damgasını vurmuş.Nesnelerden ayrıntı,aniden uyanmayla başlayan kötü taklit bir sahne ardından her yere not yazmalar,ilişkide kızın sıradışı olması(!),bardaki çekim açıları(amerikan bar tarzı vurgulanmış).Gözümün içine girenler:Metin’in İstiklal Caddesinde yürürken kullanılan efektler,kapıcının Metinden geçenki senaryonun son iki sayfasını okumadım demesi ayrı bi olay -nerden bildin iki sayfa kaldığını-,Metin kendini eve kapatıp her şeyi tek tek kağıtlara yazıyor sonra arkadaşı geliyor birkaç kağıdı okuyor bu notları Metin yazmış olmasına rağmen bütün yazılar birbirinden farklı en azından çekilecek 4 parça kağıdı aynı kişi yazsaydı da yazı farklılığı anlaşılmasaydı,galada doktora Metin “nerede o” diye sorar ,süper zeki doktor hemen kimden bahsettiğini anlar ve Duygu’nun yerini bildirir..Duygu’nun birlkte yaptıkları puzzleın son parçasını saklaması ve öldüğünde avucundan çıkması..Bu liste uzaarr gider.

Metin karakterini neden bu kadar anlayışı kıt yapmaya çalıştıkları da ayrı bi merak konusu benim için.Kızı takip eder evini öğrenir o olmadığı bir zaman eve gider kapıyı çalar açan olmayınca kapıyı kırar ve içeri girer.Duygu’nun babası olacak yaşta bir adam konuşamayacak kadar hasta bir şekilde cihazlara bağlı yatmaktadır.Süper kahramanımız Metin bu adamın Duygu’nun babası olabileceği gerçeğini hiç düşünmeden onu sevgilisi sanar -ki Duygu daha önceki sahnelerden birinde HIV olduğunu açıkladıktan sonra beni en iyi babam anlıyor demiştir- seyirciyi orada bitirir.Zihninden bi senaryo tasarlar ve Duygu’yu yargılar.Duygu “beş kuruş vermeden savurduğunuz yargılarınız” repliğini fırlatıp yok olur.Metin gerçekleri öğrendikten sonra Duygu’yu bulmaya çalışacağına,Duygu ölmüş gibi oturur senaryo yazar,senaryosu film olur erkek oyuncu seçmelerinde bi çocuğun kızın incir reçelini sevmesi çok saçma geldi bana demesi üzerine Metin’in çocuğa yumruk atması senaristin Metin karakterine kastı ne sorusunu akla getirir ki bu kadar agresif duyarsız bir karakter seyirci de küfür etme isteği uyandırır.

Metin’in agresif kişiliği tavan yapmış.Her şeyi gırgıra vuran arkadaşına karşı acımasız tavırları berbattı.Kendisini evine kapattığında onu merak edip gelen arkadaşına karşı daha medeni bir profil çizebilirdi.Bağırmalar,küfretmeler vs bi karakter bu kadar sıradanlaştırılabilirdi.Yaşadığı bütün olumsuzluklara rağmen hayata bağlı,her şeyi seven bir kız olan Duygu’ya aşık olan adamın ondan bir şeyler öğrenip daha pozitif bir kişiliğe dönüşmesi gerekmez miydi?Ask sadece bir şeyleri yaşayıp tüketmek midir,yoksa aşık olduğun kişiden bir şeyler alman ona da bir şeyler vermen ve sonuçta ikinizinde değişmesi midir..Ask eskisi gibi olmamaktır..Asık olduktan sonra ne kendimiz aynı kalırız ne aşık olduğumuz kişi ne de hayat..Artık her şey farklıdır,eğer yaşanan gerçekten asksa..Metin karakteri ilk sahnede neyse son sahnede de aynıydı,Duygu’dan hiçbir şey öğrenmedi.Buna ask değil haz denebilir sadece..

Durakta camın iki tarafında öpüşmeleri,Duygu’nun Metin’in evinde akan kanını hastalığı Metin’e bulaşmasın diye çamaşır suyuyla temizlemesi,Metinin gitar çalıp şarkı söylediği sahne,yarım kalan tutkulu sevişme sahnesi - bunlar da olmasa film sıkıcı ötesi olacaktı ki neyse ki sıkıcılıkla kaldı.

Film müzikleri de güzeldi diyorum ve sona yaklaşıyorum.

Filmin sonunu tahmin etmeyen yoktur muhtemelen..Seyirciyi şaşırtmak ve filmi daha etkileyici yapmak,gerçekten bir ask yaşandığı duygusunu seyirciye hissettirmek için,her şeye rağmen Duygu ve Metin tutkuyla sevişmeliydi,hastalık Metin’e de bulaşmalıydı.Sonunda ikisi de ölmeliydi..

Daha iyi filmler izleyebilmek umuduyla..