SEVGİ EMEK İSTER

Bugün arkadaşımın okumam için bana attığı yazısında şöyle diyordu ; ‘’Gitmeye hazırlanıyorsa bir yürek toplanmaya başlar. Ruhunun kırıklarını özenle yerleştirir valize. Oturdu yatağın en alt uç köşesine, düşündü sessizce bu kadar kısa zamanda nerden nereye geldiklerini. Ne sözler vermiş, ne kelimeleri tüketmişlerdi. Oysa geleceğini söylemişti’’

 Nasıl da güzel başlar değil mi her şey ? Ayakların yerden kesilir. Sonunda şeytanın bacağını kırdım dersin ,kendi kendine konuşursun .Sanki karşında seni güldüren birileri varmış gibi sürekli yüzünde bir tebessümle dolaşırsın. Hayat, insanlar, çiçekler, böcekler her şey senin için kusursuzdur, Hiç kimse seni kızdıramaz. Aynada kendini seyredersin…Allah’ım ne kadar güzelim ben bugün diye mırıldanırsın gözlerindeki ışık, tenindeki canlılık sende hiç alışık olmadığın bir görüntüdür. Dünyaya, insanlara meydan okursun. Kendini hiç olmadığı kadar güçlü ,enerjik hissedersin… Onun için canını verebilirsin. Sadece o istesin, sadece gözlerine baksın ve” seni asla bırakmayacağım” desin diye…

Bilirsin bir erkek bu sözleri bir kadına gaza gelerek söylemez, bilirsin ki o erkektir sen onu sevmişsindir. O;  sıradan ,zavallı güçsüz biri değildir. Dediğinin arkasında duran güçlü ,sağlam bir adamdır. Öyle öğrenmişsindir .Erkekler merttir, delikanlıdır. Aksini asla düşünmezsin. Asla sana yalan söylemez… Onunla ilgili senin göremediğin arkadaşlarının gördüğü yanlarını seninle paylaştıklarında kabul etmezsin. Öfkelenir,  “siz beni kıskanıyorsunuz” der ve yıllardır tanıdığın insanları dün tanıdığın biri için terk edersin…

Sevgi neydi ki,  Selvi Boylum Al Yazmalım da nasıl da nasıl güzel anlatılmıştı  Bir çok güzel repliği ve oyunculuk açısından zirve olan sahnelerine rağmen o son anın büyüsü ve acısı aşkı özetlemekteydi…

Sevgi gerçekten emek ister; yürek ister; paylaşmak isterdi.  Sevgi, uğruna mücadele isterdi. Sevdiğin için çırpınışların, onun tarafından yok oluşların, onun için akıttığın gözyaşların, senin gözlerine “bakarak ben seni kandırdım, sana yalan söyledim “ derken bile onun gözlerine bakıp “ben seni hala çok seviyorum” demekti.

Bir kadının kalbine ve karnına uçuşan kelebekleri  hapsedip, onları umarsızca ölüme mahkum etmek değildi…Ya da gülmeyi öğrenen gözleri ağlamaktan  karanlığa  mahkum etmek hiç değildi.

Ülkemizde geç de olsa insanlar yaptıklarının bedelini mutlaka ödüyorlar. Kimileri ufacık hataların cezalarını bir ömür boyu çekiyor kimileri ise kocaman suçların cezalarını küçücük sıyrıklarla atlatıyor. Adalet geç de olsa bir şekilde işliyor…

Peki bir kadının karnında ve kalbinde çırpınan kelebeklerin ölümüne sebep olmanın cezası neydi bu ülkede?

Sevmek miydi?  Yoksa seni yalanlarıyla kandıran birinin karşısında aslanlar gibi durmak mıydı ?

Sevgiler

Ayşegül ATALAY