SEVMEYİ ÖĞRENELİM

Sinirler gergin, ortalık karışık her kafadan ayrı bir ses çıkıyor.Kimse kimseyi beğenmiyor. İnsanlar sevdiklerini hiç uğruna kaybediyorlar.
Ülkem karışık, insanlar mutsuz…
Ben bütün olanlara rağmen sevgide buluşalım diyorum.Yüreklere kin ve öfke yerine sevgi koyalım diyorum…
Sabah yürüyüşü sırasında Denizin kenarında bir bankta oturan orta yaşlı  bir hanımın derin ve dalgın gözlerle denizin üzerinde uçuşan martıları seyredişini izledim.Dünyadan, etrafında olup bitenlerden habersiz öylece oturuyordu. Yüzündeki çizgiler gözlerindekiyalvaran bakışlar onunda hayattan nasibini aldığını, bir zamanlar genç olduğunu acı dolu bir kalbe sahip olduğunu ama umudunu yitirmediğini anlatıyordu…
Bir süre uzaktan izledikten sonra usulca yanına sokuldum.Onu seyrederken bir anda kendimi onun yerine koydum ve içim hüzün doldu.
 Kimbilebilir ki o yaşlı kadının ne acılar yaşamış olduğunu,hayatanasıl umutlar bağladığını. Belki de orada o bankta başlamıştı hayatının en güzel günleri, ilk busesini orada kondurmuştu yar yanağına ve hala orada onu bekliyordu…
Martılara attığı her simit parçasında içinden ona söylemek istediklerini, selamını götürmelerini diliyordu.Simit parçalarınıkapan  martılardan biri belki de  dün karşı kıyıdaydı… 
Kimbilebilir ki…
Sevgi neydi? Acıyı paylaşmak,uykuları feda etmek,sahiplenmek,kıskanmak mı? Yoksa kaybetmekten korkmamak mı?
Bazen ise çaresiz kalmak,delice  özlemek mi?
Sevgi yalansızdır,masumdur.Bazen barış, bazen küslüktür…Sevgi ayrıyken bile biz kalabilmektir…
Sevgi gecenin en derininde bile umuttur..Sana ait olanı paylaşmamaktır..
Uğruna ölmekten korkmayacağın bir kavramdır..
Sevgi güvenmektir..Güvenirken bile, kıskanmaktır.. Sevgi bir kez girdimi kalbe son nefesine kadar yürekte taze kalabiliyorsa kırk yıl sonra bile kalbinde çarpıntı yapabiliyorsa asla hayattan, yaşamaktan insanlardan vazgeçmemektir ,incitmemektir. Önce sevmeyi  öğrenelim. Kim olduğuna bakmadan, sorgulamadan, hatalarıyla, günahlarıyla, değiştirmeden  sevmeyi öğrenelim…
Saygılar
Ayşegül ATALAY