Yorumsuz Analık Duygusu…..

Değerli okuyucular okumak, anlamak, görmek ve fark etmek insana özgü bir yetenek, sorumluluk ve erdemdir.

Siyasi içerikli yazı yazmak ve konuşmak yıllardır beni de bıktırdı. Ama bazen kör göze parmak sokar gibi gelişen, oluşan olaylar ve haberler karşısında laf olsun, köşe dolsun diye değil de bir isyan feryadına dönüşen yazılar okursunuz benden. Bunlar benim kişisel tepkilerimdir. Hiçbir grup, örgüt, parti ve cemaatle ilgim, bağım ve etkilenişim yoktur.

Benim için ben olmak, var olmanın adı ve hazzıdır.

Bugün en insani bir duyguyu, annelik duygusunu paylaşmak, düşünmek ve sizlere düşündürmek niyeti ile yorumsuz yazıyorum.

Yazıya görmek ve anlamak erdemi diyerek başlamıştım.

Hepimiz televizyon seyrediyoruz mutlaka. Bende seyrediyorum. Son birkaç haftada haberlerde gördüğüm bazı gerçek olayları fazla yorum yapmadan sizlere aktarayım.

Geçen hafta haber kanalların birinde mahallenin birinde bir çöp tenekesinin önünde gencin biri heyecanla anlatıyordu.

“abla işte tam buradan geçiyorduk bebek ağlaması duyar gibi olduk arkadaşımla. Durduk. Etrafa bakındık. Kimse yoktu. Sonra fark ettik çöp tenekesinden geliyordu ses. Kapağını kaldırdık. Ağzı bağlanmış bir poşetin içinde bir bebek çırpınıyordu. Nefes almaya, çalıştıkça, apladıkça bebeğin ağzına doluyordu poşet. Hemen polisi aradık ve anlattık. Yırtın hemen poşeti, bebek havasızlıktan ölmesi dediler. Kurtardık bebeği işte. Polisler gelip götürdüler.”



Bir ay önce yine haber kanallarının birinde idi.

Sokak köpeğinin biri yavrusu ile karşıdan karşıya geçerken arabanın birisi süratle giderken köpeğin yavrusuna çarpmış. Köpek ölen yavrusunun başından ayrılmıyordu. Haber kanalının kamerası çekim yapıyordu. Belediyenin kamyoneti gelmiş. Ölü köpek yavrusunu kamyonetin kasasına koydular. Köpek atlayıverdi kamyonetin kasasına. Başını ölü yavrusunun bedenine koydu. Kamera yakın çekim yapıyordu köpeğin gözyaşlarını.



Sanırım iki ay olmuştur, o şok edici mobese kamerası çekimleri haberlerde yayınlanalı. Belki çoğunuz seyrettiniz o haberi ya da seyreden birinden dinlemişsinizdir.

Gece yarısının tenhalığında mobese kamerasının uzun ve geniş görüş açısının başlangıcında bir yaşlı kadın ve bir yaşlı erkeğin arsında genç bir kadın. Onun kollarına girmiş yaşlı kadın ve erkek yürüyorlar. Genç kadın zor yürüyor. Belli ki bir sancısı var. Onu zorla yürütmeye çalışıyorlar. Öyle yürürlerken birden genç kadının ayaklarının arasından kanlar içinde bebek doğuyor, yere düşüyor ve onlar arkalarına bile bakmadan yürüyüp uzaklaşıyorlar gidiyorlar. O an orda doğmuş olan bebek yolun ortasında çığlık çığlığa, yalnız çırpınarak ağlıyor.



Yıllar önce bir arkadaşım yaşadıkları bir olayı anlatmıştı.

"Yaylaya göçerdik yaz başlangıçlarında hayvanlarımızla. Göçümüz köyümüzden yaylaya 3 gün sürerdi. Katır arabamızla çadırımızı, eşyalarımızı taşırdık. Keçilerimizi ve ineklerimizi de güde güde giderdik. O yaz göç başlamadan 10 gün önce çoban köpeğimiz yavrulamıştı. 5 yavrusu olmuştu. Çoban köpeğimiz bize çok lazımdı sürümüzü kurtlardan korumak için.

Köpeği götürmek zorundaydık. Ama yavrularını da götürürsek yavrularına bakmaktan sürü ile ilgilenmez köpek diye yavruları köyde bıraktık. Köpek yavrularını bırakıp bizimle gelmek istemiyordu. Köpeği katır arabamızın üstüne bağladık. Havlayarak kıvranıyordu. Gözü yavrularındaydı. Yavrularda arabanın arkasından cıyaklayarak gelmeye çalışıyordu.

İlk gün 10 km yol gittik. Mola verdik gecelemek için. Köpek hala huysuzluk yapıyordu. İkinci günde devam ettik yola. İkinci günün akşamı 20. km de idik. Yine gece molası verdik.

Sabah kalktığımızda ne görelim? Bizim köpek köyde bıraktığımız 5 yavrusunu emziriyor.

Gece ipini koparmış. 5 kez köye gidip gelmiş. Her yavrusu için 20 km gidiş, 20 km geliş.

Hepimiz hayretler içinde şaşkın kalakaldık. Ve hepimizin dilinde Allah’ım ne büyüksün. Ne kadar yüce bir analık duygusu vermişsin her canlına diye şükürler ve dualar ettik."