İslam adına ortaya çıkan, Allah için birşeyler yaptığını zanneden ama gerçekte dine zarar veren insanların sorunu eğitimsizliktir. Bu gibi kişiler Kuran’dan değil hurafelerden öğrendiklerini uygulamaya kalkarlar. Sevgi, barış, güzellik dini olan İslam’ı sanata, güzelliklere, sevgiye karşı gibi göstermeye çalışırlar. Onların inandıkları batıl dinde öldürmek vardır ama İslam’da yaşatmak, affetmek vardır. Onlar kadınları kendilerince 2. Sınıf varlıklar olarak görürler ve hayatın her yönünden çekilmeleri gerektiğini düşünürler, oysa İslam kadına değer verir, kadını korur, gözetir. Onlar Musevi ve Hıristiyanların dost edinilmemesi gerektiğini iddia ederler ama İslam’da Kitap ehli ile evlenilir, yemekleri yenilir, Allah’ı Bir’leyen kardeşler olunur. Özetle, gerçek Kuran ahlakını yaşamayan kişilerin İslam adı altında empoze etmeye çalıştıkları din Kuran’da bildirilen İslam dininden tamamen farklıdır.

Bu gibi kişilerin eğitilmesi için daima doğruyu, sevgiyi ve barışı ayakta tutan eğiticilerin var olması gerekir. Bu insanların şimdiye kadar hiç denenmemiş, şimdiye kadar hiç başvurulmamış bir yöntemle hareket etmeleri gerekir. Yepyeni bir dili, “barışın dilini” konuşmaları gerekir.

 Bir öfke anında lanetlemek kolaydır. Ama barışın dili başkadır. Barışın dilinde “teröristler” yoktur. Yanlış eğitilmiş cahil insanlar vardır. Bu önemlidir, çünkü kendisine terörist dendikçe zaman içinde gerçekten terörist olduğuna inanan bir kişiyi eğitmek daha zorlaşır. Barışın dilinde yıkıcılık, kabadayılık yoktur. Ters üslup yoktur. Şartlar kızmaya, öfkelenmeye çok müsait olsa da kızgın üslup, kızdırıcı üslup, öfkeli üslup barışın dilinde yoktur. Barışın dilinde “hainsin, katilsin” diyen öfke insanları değil, “eğitimsizsin, bilgisizsin” diyen eğitimciler vardır. Yıllardır kullanılan ve nefret ve katliamlardan başka bir şeyi artırmayan öfke dilini bırakıp; akıl, fedakarlık ve üstünlük gerektiren o özel barış dilini kullanan özel insanların, özel milletlerin var olması lazım. Yıllardır hiçbir çözüm getirememiş o lanetleyenler ordusuna katılmak değil, barışın o özel dilini kullanan üstün insanlar olarak bu felaketlere bir çözüm getiren olmak gerekir.

Bunu deneyen milletler, topluluklar olmadı hiç. Çünkü tek yöntem bildiler. Karşılarındaki saldırgan güçlere bir damga yapıştırıp onları lanetlediler. Sanki bu bir çözüm olmuş gibi sürekli saldırıların içinde öfke içinde yaşayan ve sürekli lanetleyen yeni nesiller oluştu. Problemin asıl sebebi olan cehaleti anlamaya çalışmadılar. Elbette her toplulukta olduğu gibi bu toplulukların içinde de hainler var. Fakat eğer büyük çoğunluğu oluşturan cahiller eğitilirse hainlerin gücü kalmaz.

Unutulmamalıdır ki, cehalet sadece ve sadece barış dilini kullanan insanların özel ve itinalı eğitimi ile sona erebilir. Cehalet sona erince, katliam yapmak, füze fırlatmak, intihar bombacısı olmak için ikna edilebilecek de kimse kalmayacaktır. Katliamlar ve bombalar mantığını yitirecektir. Saldırılar içinde yaşayan bir toplulukta barış dilini ayakta tutmak elbette özel bir erdem ve olgunluk gerektirir. Ama zor zamanlarda çözüm, daima zor olanın başarılması ile sağlanmıştır. Barış diliyle radikalleri eğitmek bir çözümdür. İnsanlar ister kabul etsinler ister etmesinler, bu YEGANE ÇÖZÜMDÜR.