En yakınımız sevgi iken
Bir derinde yaşarım, ruhumu kimsecikler hissetmez, bedeli ağır olan sevdamın kırıntılarını saklarım, zararım kendimedir kimseyi incitmeyen ruhum şimdi kanamaktadır.

Korkularım büyüdü, insanları tanımanın iç yüzlerini görmenin bu kadar acı olduğunu hiç ummamıştım. Hayat sadece çocuklar için tozpembeymiş meğerse ama artık yakında bunuda göremeyecek hale gelmekten korkuyorum bi onların temiz saf hayalleri gözümün önünde attıkları kahkahaları izlemek zevk verirken bunun yok olmasına nasıl müsade edebiliriz ki.

Kuşların  uçtuğu sıcak,sevgi dolu ülkeye gitmek isterdim,  yanımda yüregi sevgi dolu çocuklarla. Bir meyve agacı bile sevgisiz büyümezken nasıl oluyorda bu kadar acımasız olabiliyor insanlar, gözlerini nasıl bir hırs büyülemiş ki can alabiliyor.Peki biz nasıl oluyor da böyle bir örnekleri çocuklarımıza sunuyoruz.
Sevgi en yakınımızdayken nasıl bu kadar uzaklaştırmayı başarabildik ki?