Kaybettiğimi Sanmıstım ki

Bazen, hayatın herşeye rağmen devam ediyor olması çok can yakıcı geliyor. Mesala sevdiğimizi, sevgimizi ve inandığımız değerleri kaybettiğimiz zaman, hayatın hala hiç birşey olmamış gibi devam etmesi, karşında durup acı acı zafer kahkahaları atması ne acıdır değil mi?

Oysa sen yas tutmak, kabuğuna kapanmak, kaybettiğin değerleri gözden geçirmek kısacası zamana ihtiyacın oldugu zaman, bir türlü bu zamanı bulamaz olursun. Ruh gibi ortada gezerken, çevrendeki kalıpları anlamlaştırmaya çalışırsın, tıpkı bir çocuk gibi.

Karanlık bir sokakta durmuş, içinde ne fırtınalar estiğini bilmeksizin, kalıplaşmış, duvar yığınlarından, yansıyan sarı, beyaz ışıkları seyrederken kendini fark edersin. Sonra bu ışıkların teker teker sönüp caddeyi, sokak lambalarına emanet edip, sessizliğe büründüklerinde, anlarsın ki: Yürümen için emeklemek, koşmak içinde yürümen gerektiğini.

YANİ KAYBETTİĞİMİZİ SANDIĞIMIZDA YÜRÜMEYE BAŞLAMIŞIZ.