SESSİZLİKTE KAYBULMUŞ SESİM
Sessizlik insanı ne kadar korkutup ürkütse de yinede ihtiyaç duyarız, kendimizi dinlemek ve gerçekten neye ihtiyacımız olduğunu bilmek en azından rahatlattığı, gibi de korkutucu da olabiliyor tabiki de.

İyi bir dinliyici olmak göründüğü kadar basit değildir. Kendini dinlemeye başladığın dakikadan itibaren içinde birden çok ses duyarsın,  bu daha çok yorar seni....
Bu yüzden gerçekten sessiz ve kendini dinlemeye hazır olduğunu hissetiğinde tek bir ses duyarsın ve en önemlisi onu algılıyabilirsin. Sessizlikleri hep bir buhara benzetirim, sustukça sesizliğinde artar, artar , bir yerde patlaklık verir, bazen engel olamadığın ve nedenini bilmediğin hıçkırıklarının gibi...

Aslında en çok sessizliğe hapsederken kendimizi cezalandırmaz mıyız? Suskunluğumuz, kırgınlıktan ibaret değil mi!!!
Susuyorum çünkü konuşursam, 'kendimi tutamamaktan korkuyorum deriz 'hep. Oysa ki  sussarak sessizliğimizi, bulut yapıp ansızın yağmura dönüştürdüğümüz, gerçeği görebilsek, yinede susmayı terçih ederdik.  Galiba..
BİR BULUT YIĞINI FARKEDERSENİZ, SESSİZLİKLERDE KAYBOLMUŞ SESİNİZİ HATIRLAYIN.... SEVGİLERLE