SEVGİ                        

Var olmanın gücü, kudreti yüreğimizde taşıdığımız SEVGİNİN ölçüsü kadardır.

Sevildiğin kadar cesaretli ve cesursundur.

Yaşamdaki her canlının sevgiye ihtiyacı olduğu gibi, dünyanın neresinde olursak olalım tek ihtiyaç duyduğumuz, yakınımızdaki sevgi değil midir?  Hep, yaşadığımız yeri, sevdiğimizi düşünürüz , oysaki biz, sevdiğimiz yerde yaşarız.

Düşünsenize; Bir ağaç bile yerini sevmediğinde hayata küsebiliyor,

Sevdiklerimizi hep yanımızda, avucumuzda isteriz, böyle kendimizi daha güvende ve mutlu hissederiz.. Nedense!!  Fakat hep en sonunda ve en geç anlıyoruz ki avucumuzda tutmaya çalıştığımız ve asla tutamadığımız, adına sevgi dediğimiz aslında benciliğimizdir. Hissettiğimiz yalnızca kendi sevgimizden ibaret, ya karşında ki, senin onu sevdiğin kadar, onunda seni sevmesini istemek, koça bir bencilik değil midir?  Sevgi, öyle bir duygudur ki sevdikçe ölçüsünü de maalesef göremiyoruz. Derler ya…’’ Ayı yavrusunu severken öldürürmüş’’ Çok haklılar, bizde sevdiğimiz her şeyi hissetmek uğruna yok ediyoruz, tıpkı bir çiçeği koparıp avucumuzda hissetmek arzusu gibi. Sevmek, karşındakini hissetmek olduğunu, nedense çok geç anlamış oluyoruz.   

İnsan taşıdığı ve yaşadığı duygularla değer kazanır ve bu değeri duygularında yaşatarak sevgisini yaşama enjekte eder.

Hayatı yaşadıkça sevmeyelim, sevdikçe yaşayalım…..