YALNIZIZ
Hepimiz, çoğu zaman kalabalığın içinde kendimizi yalnız hissederiz, aslıda bu değil mi tek bir vücutsun, başkalarından apayrısın, düşüncelerin vücut yapın, sesin, konuşman ve her şeyinle sen teksin.

Yaşam şartları ihtiyaçlarımız bizi birleştiren noktalardır. Çoğumuz yalnız yaşamaktan yalnız kalmaktan korkmuşuzdur değil mi? Aslına bakarsak şöyle bir düşünürseniz hepimiz bu hayatı yalnız yaşıyoruz, hiç aranızda içindeki sesiyle konuşmayan var mı? Hatta bazen çoğumuz içten içe kavga ederken farkına varmadan dışa yansıtırız kendimize geldiğimizde etrafta ki gözler üzerimizde delirmiş olmalı diye bakarlar.   

Yalnızlığını kendiyle paylaşır insan, en iyi dostumuz kendimiz oluruz En kötü zamanlarda kendi kendimizi avuturuz, hata kendi kendimizi bile kandırmaz mıyız? Sırf kendimizi mutlu etmek adına. Bazen bir şiirde buluruz kendimizi, bazen de kitapta, ya da başka bir hayat hikâyesinde ararız kendimizi çoğunlukla da örtüşürüz ama tam anlamıyla da ben buyum diyemeyiz. Çünkü kendimizi hiçbir şeye ait hissedemeyiz.. İşte bu kadar kalabalığın içinde yalnız yaşamayı tercih eden yine kendimiz değil miyiz? Hepimiz birer ATEŞ misaliyiz ne kimselere yanaşırız ne de kimseyi  yanaştırırız.. Bazen aynadaki yansımamız bile bize yabancı gelirken, bu kalabalığın içinde kendimizi bulamazken yalnız kalmamızda normal değil mi? Tek ortak noktamız hepimizin yalnız oluşudur.

İÇİMİZDE KOCAMAN BİR YALNIZLIK VAR KENDİNİ ARIYAN.