AŞK ÇİSELTİSİ

Gökyüzü sanki gönlümün sayfası

Ayın cilvelerinin aydınlığıdır

Bu gece güzel bir düş görmekten kaçıyorum

Çünkü senin hayalin düşten güzeldir….

    Ne güzel mısralar böyle…Füruğ Ferruhzadın kalemi şakımış adeta. Gönlün aydınlığıyla heves bulduğu duyguyu ne de güzel anlatmış. Edebiyat bahçelerinde soluklanmaktan en büyük gayeyi ne de güzel işlemiş şiirinde. İllaki sevginin şebnemlerini serpecek  mehtap,  insan yüreğinin zeminine…göğertecek orada aşk tohumunu. Edebiyatçının en büyük işlevi bu değil midir? Aşkın renklerini gökyüzünden yüreklerin diplerine mıhlamak… Aslında gönül yarası, aşk acısı yada sevdalının bitmez tükenmez vuslat hicranı da bu yoğun hissiyatın gayretiyle oluşmaz mı? İçinde en baha biçilmez mücevher bulunan kutuya benzetilmekte insan kalbi. Gün gelip de  sevince öylesine kıymetlidir. Bir bakarsınız acıyı bal şerbetine çevirmiş elinize tutuşturmuştur kader.Kah Karacaoğlan, kah Ferhat gibi aşık cevan…Kah bir su kıyısında seccadesinin üzerinde gördüğü düşle kalbini aşka doyuran Yunus…Hepsinden bir tek söz duyarsınız “Ah minel aşk!”

      Senin hayalin Ey Sevgili bana düşten güzeldir. Cennetin eşiklerine atılan bir kaygıdır sevdiğine kavuşamamak… Çünkü onda tarifi imkansız hazlar vardır. Dünyaya geleli aşk oduna yanan bir çok aşığın gerek mecazi gerekse de İlahi aşkla inlemeleri gökyüzünün her varlığına ilham veren aydınlığın kaynağıdır. Evet, belli ki Füruğ, bu mısralarında mecazi aşkı dile getirmiştir. Ama aşk perdesinden bakınca bu sevginin kalbi katılıktan ıslah ettiği görülecektir. Sevmeyen ve sevilmeyen kalbi hayırsız olarak niteleyen  sevgi Elçisinin S.A.V insanların öncelikle kalplerine nüfuz etmeyi önermesi manidardır.

        Aşk ateşiyle kavrulmaktır aslında insan olduktan sonra ki evrim…Kainatta da bu devinim sürekli yaşanmaktadır. Güneşin aşkıyla olgunlaştırdığı meyvelerin, muhabbet sırlarını aslında onları tadan insanoğlunun bilememesi ne kadar da acıdır. Aşkıyla yandıkça, kavruldukça kemale eren bu meyveciklerin aslında bu kadar lezzetli olmalarını borçlu oldukları Sevgili’yi bütün insanlara haykırmaları onların alımlı parlak renkleriyle ve içlerinde ki o eşsiz koku ve lezzetleriyle duyulmaktadır. Aşkın küllerini savurduğu diyarların her birinde bir Aşk Dervişi boy vermiş ve halkı kinden, nefretten, zulümden, boş şeylerden uzak durmaya ve kalplerini tıpkı her gün kazancına kazanç katan bir kuyumcu misali cevherlerle doldurmaya çağırmışlardır. Kalbinde sevgi ışığı parıldayan kimsenin karanlığın istilasına uğraması mümkün olmayacaktır.

        Sevmeden, aşk acısı, çilesi çekmeden hamdır derviş. Heybesine koyduğu bir dolamlık ekmekle dolaştığı her karış toprağın bir mübarek Sevgili hürmetine ayaklarının altında çiğnenmeyi göze aldığını dinlemiştir  alnı toprakla her buluştuğunda…Anlatırken aşkını sicimlerle, gök gürültüleriyle yağarken yağmur….Biz de sevmekteyiz sizin sevdiğiniz o mübarek Yari…Eteklerinden düşen her tozun , arkasından yeşeren her otun, çehresine meftun her aşığın hizmetindeyiz rahmetle yağarak üzerlerine…Biz de sevmekteyiz tıpkı sizler gibi birbirimizi aşkla…Sevmeden hizmetimiz yarım kalır,lezzetsiz olur, hoşnutluğunuzdan mahrum kalırız. Her zerrenin kemalatıyla tutkunu olduğu baharların eşsiz ıtrıyla can bahşettiği sevdanın Aziz Sultanı’na biz de sevdalıyız tıpkı sizler gibi…

                    Leyla’nın Mecnun’a, Mecnunun da Leyla’ya hissettiği duyguyu yazdıran bir kalemden ve o duygunun nevbaharlarla tazelenmesi için her gönle okutan bir ağızdan dinlemeli aşkın anlamını…

      Sorduklarında gönül erleri güneş gönüllü Mevlana Hz.lerine…”Ey Efendimiz aşk nedir?” diye… Cevabını çok büyük bir esrarlı cümleyle verirler: “Ben olda bil!” diyerekten. 14 Şubat Sevgililer Günü  tantanalarıyla çalkalanan dünyamızın bence bugün unuttuğu şey bize dayatılan yabancı kaynaklı töresel anma günlerinin özentisinden, kuru kuru sevme söylemlerinden ziyade bizim özümüzde var olan cevheri görememizdir. Birileri söyledi diye değil sahiden de 365 günün her anında sevgiyle bakmayı becerebilmek. Sevmek sanatını yaşamın bir parçası haline getirebilmek..Bu gün güllerle serenatlarla karşıladığı Sevgilisini yarın (Allah korusun) bir çöp variline öldürüp, parçalayıp atan vahşi kalplerin yalan söylemlerinde ki sığlığın nedenini sorgulayabilmek…Sevgi ekmek, sevgi biçmek, sevgi sunmak çabasıyla parmağını Suriye’de öldürülen çocukları görmeyen ve sözüm ona Sevgililer Gününün sarhoşluk veren partilerinde kan rengi kırmızılarla süslenip bezenen çifte standartlı batının gözüne sokabilmek aşkın rengine boyanabilmek…

            Güçlünün kollarında mazlumun kanıyla dolu kadehlerin kristal renkleriyle kendinden geçmekse aşk dediğiniz almayalım Beyim siz de kalsın bizden uzak olsun…Sevginin aşkın mazlum gönlüne cerahatli yaralarını tedavi eden bir merhem olarak serpildiği bir sevdalının ümitle soluduğu havaya, hasretle içtiği suya, aşkı tercih ettiği düşe hasretiz biz. Riyadan uzak… Öz, halis, tutkulu, içten, samimi…Desinlerden, alkıştan, iltifattan uzak…Dünyasını ukbasında sergilerken hicap duymayacak bir aşkın hamilinden bize kalanlarla yetinmeye çalışacağız bundan sonra…Bize dayatılan değil, bizim fıtri meylimizle, kalbi istemlerimizle sarılacağımız utkuya muhtacız. Bizi bu aşka gark eden güneşin bir an önce doğması dileğiyle…Sevgiyle kalın aşk çiseltileri üzerinizden eksilmesin ebediyyen….

                                                                        AYŞE CİPLİOĞLU KAŞ